Prelekcja o Adamie Chmielowskim - spotkanie z historykiem Mariuszem Korzeniowskim

Pan Mariusz, ubrany w strój Żuawa Śmierci, skupił się przede wszystkim na udziale Adama Chmielowskiego w Powstaniu Styczniowym. Gdy wybucha ono 22 stycznia 1863 r., 17-letni Adam jest uczniem szkoły rolniczej w Puławach. Wstępuje do oddziału powstańczego, jak tysiące innych młodych mężczyzn, by walczyć z zaborcą. Walczył kolejno w oddziałach Leona Frankowskiego (pod Kurowem) i Mariana Langiewicza. Po wygranej bitwie pod Grochowiskami przeszedł z oddziałem Langiewicza do Galicji. Tu wzięty do niewoli przez Austriaków, został wywieziony do Ołomuńca na terenie ówczesnej monarchii habsburskiej. Wykorzystując sprzyjającą okazję zbiegł w maju 1863 r., przedostał się do kraju i włączył ponownie do walk powstańczych. Bojowy szlak Adama Chmielowskiego zakończył się 30 września 1863 r., kiedy to jego powstańczy oddział, dowodzony przez płk. Zygmunta Chmieleńskiego, stoczył przegraną bitwę pod Mełchowem (powiat częstochowski), a on ciężko ranny w nogę trafił powtórnie do niewoli. Po wykonanej w prymitywnych warunkach (bez znieczulenia) amputacji lewej kończyny, jego dalsze leczenie odbywało się w szpitalu w Koniecpolu Dzięki staraniom rodziny, wydostał się z niewoli i w maju 1864 r. trafił do Paryża. Tu dzięki pomocy finansowej od Komitetu Polsko-Francuskiego mógł poddać się dalszemu leczeniu i otrzymał najlepszą w tamtym czasie protezę. W Paryżu rozpoczął studia malarskie, potem przeniósł się do Belgii i studiował inżynierię w Gandawie, lecz powrócił wkrótce do malarstwa i ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Monachium. Do kraju wrócił w 1874 r., po ogłoszeniu amnestii.

 
Prowadzący wykład zaprezentował także młodzieży broń, jaką posługiwali się powstańcy, czyli pałasz i karabin z bagnetem. W przededniu rocznicy bitwy pod Grochowiskami była to niezwykle ciekawa lekcja historii.

/Biblioteka Publiczna w Pińczowie/