Zielone Świątki w tradycji

Zielone Świątki – święto Zesłania Ducha Świętego obchodzone jest pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Chrystusa. Całkiem niedawno, na początku XX wieku, święto trwało aż trzy dni, od niedzieli do wtorku. Na wsiach były to dni wypełnione modlitwą, lecz także rytuałami i obrzędami, które miały zapewnić obfite zbiory i zdrowy chów zwierząt. Jednym z wielu zwyczajów było majenie domów, gdyż nieodłącznym symbolem Zielonych Świątek była zieleń, a szczególnie liście tataraku, które rozsypywano na podłodze w izbie, a całe jego pęki wtykano za święte obrazy i stawiano w oknach. Obejścia domów majono gałęziami lipy, grabu, brzozy i buku.

Tak opisał go Oskar Kolberg: „We dnie te umiatają przed domem śmiecie, posypią miejsce tatarakiem i obsadzą ganki domu a czasami i bliski płotek gałązkami brzeziny”.

Na dawnej wsi wierzono, że ochroni to domostwo przez urokami i zapewni urodzaj. Także przydrożne kapliczki i krzyże były w tych dniach pięknie ukwiecone. Majono obsiane pola, a potem obchodzono je w procesji z obrazami świętych, śpiewając pobożne pieśni.

Zielone Świątki były także świętem pasterskim. Tego dnia pasterze bawili się, tańczyli, ucztowali, palili ogniska. Zabawy pasterzy odbywały się przy ogniskach rozpalanych na wzgórzach, w naszym regionie zwane były one sobótkami.

Źródło: PIK